Het inleveren van de auto bij Hertz gaat heel vlot, de
Rental Car return is maar 5 minuten rijden van het hotel en we hoeven niet te
wachten bij Hertz. Zodra we uit de auto stappen wordt de kilometerstand al
opgenomen en wordt er gevraagd of we nog problemen hebben gehad en dan kunnen
we de koffers uitladen. Er komt direct een kruier aan om onze koffers naar
beneden te brengen waar de shuttlebus al klaar staat die ons naar het vliegveld
brengt. 
Op het vliegveld printen we onze boardingpassen bij de
self-check paaltjes en leveren we de koffers in, ook hier geen wachttijden.
Richting gate komen we bij de douane, waar we gelijk aan de beurt zijn. We
worden beiden naar de express-lane gestuurd en kunnen meteen de handbagage op
de band leggen. We worden als VIP’s behandeld en terecht, we hebben zoveel
positieve verhalen over hun land verteld. We hoeven niet door de bodyscan,
alleen een snelle check met een handapparaatje langs de buitenkant van onze
kleding is voldoende, we zien er natuurlijk als heel betrouwbaar uit en dan
kunnen we onze handbagage weer pakken en doorlopen. Maar waarom we deze
voorkeursbehandeling krijgen weten we echt niet, de mensen na ons moeten allemaal
wel door de röntgenscan. Met nog meer dan een uur wachttijd voor we moeten
boarden zoeken we een koffiebar, we zijn al twee uur wakker en hebben nog
steeds geen koffie gehad. Helaas is er hier geen Starbucks te vinden en krijgen
we het bekende slappe bakkie. Er is voor Douwe Egberts nog een halve wereld te
veroveren. Het vliegveld is niet groot,
we zijn veel te vroeg bij de gate en moeten nog een tijdje wachten. 
We mogen
pas boarden in de laatste groep, maar als de eerste vier groepen zijn ingestapt
gaat de deur van de gate dicht en staat alleen onze rij nog te wachten. Na een
tijdje wordt er omgeroepen dat er al te veel handbagage is binnengebracht en
dat de kastjes binnen vol zijn, er wordt gevraagd of er iemand bereidt is zijn
handbagage gratis in het ruim in te checken. Een paar passagiers die het
wachten zat zijn voldoen aan het verzoek en dan mogen we naar binnen. Met een
beetje passen en meten en verplaatsen en efficiënt opbergen van de al aanwezige
handbagage gaat uiteindelijk alles in de bagagekasten en kunnen ook wij onze
stoel opzoeken. We hebben slecht weer tijdens de vlucht, het vliegtuig
schommelt veel en we hebben regelmatig last van luchtzakken, maar we komen
veilig in Houston aan. Voor de overstap in Houston is een uur gepland, maar
door het slechte weer komen we een kwartier later in Houston aan. Het boarden
van de volgende vlucht is al begonnen als wij nog niet eens zijn uitgestapt.
Gelukkig is ook het vliegveld in Houston niet groot en hoeven we niet zo ver te
lopen. Als we bij de gate aankomen staan groep 4 en 5 nog te wachten, ook nu
mogen we pas in de laatste groep boarden dus zijn we precies op tijd. Op deze
vlucht treffen we een mooi nieuw toestel, een Boeing 777 - 200 en hebben we een
prima entertainment systeem met een groot eigen schermpje in de stoel voor ons
en een ruime keuze uit films, tv en spelletjes. We zitten allebei aan het
gangpad waardoor we wat meer ruimte hebben, Peter heeft niemand naast zich
zodat hij helemaal ruim kan zitten en het tafeltje van de stoel naast zich kan
gebruiken. De vlucht gaat vlot, er is niets meer van het slechte weer te merken
en van luchtzakken hebben we ook geen last meer.
We kunnen beiden niet slapen
maar vermaken ons met films en spelletjes. Het eten is zoals gebruikelijk veel
te weinig en met weinig smaak, als ontbijt krijgen we zelfs maar één klein
uitgedroogd croissantje met een beetje jam, het wordt wel steeds kariger. Nadat
we 9,5 uur hebben gevlogen landen we vrijdagmorgen om half tien en hebben dus
een nacht overgeslagen. In Phoenixtijd, die we gewend waren is het dan 00.30
uur. Er is er een probleempje met de
ruimbagage, we moeten lang wachten voor de eerste koffers op de band komen als
plotseling wordt omgeroepen dat de
bagage van onze vlucht 4 banden verderop naar boven komen.
Gelukkig komen onze
koffers bijna als eerste boven en kunnen we naar buiten, waar we worden
opgewacht door Nicole en Anouk. Voor we naar huis rijden gaan we eerst koffie
drinken, een echt Hollands kopje koffie van DE, daar zijn we nu zeker aan toe.
Voor de statistiek: zo komt er een einde aan 6 weken vakantie waarvan we er
vijf hebben “gecamperd” en één week hebben doorgebracht in 8 motels / hotels.
We hebben negen States doorkruist en met de camper 5151 miles (8290 km) gereden
en met de Chevy Impala 799 miles (1286
km) gereden. Dat is in totaal 5950 miles en 9576 km, maar we mochten er dan wel
weer 42 dagen over doen. De duurste parkeerplaats in Amerika was $ 6,00 voor 3 uur de duurste parkeerplaats
Nederland € 14,00 voor 1,5 uur op Schiphol.
Maar goed, weer thuis pakken we de koffers uit, stoppen de
wasmachine vol en gaan de kat ophalen. Het gras in de tuin staat 2 kontjes hoog en we wisten niet
dat er zoveel verschillende onkruidplantjes bestaat. Boodschappen doen, post
bekijken en aan de slag ……… We zijn weer thuis!
